Polska służba cywilna ma długą tradycję, sięgającą początków niepodległego państwa polskiego. Ustawa o państwowej służbie cywilnej z dnia 17 lutego 1922 r. była pierwszą całościową regulacją dotyczącą korpusu urzędniczego. Co ciekawe, pozostawała ona w mocy, chociaż była wielokrotnie nowelizowana, aż do 31 grudnia 1974 r., kiedy została zastąpiona tak jak w innych krajach bloku komunistycznego kodeksem
pracy.
W okresie PRL urzędników obowiązywała lojalność polityczna. Nie było jasnych przepisów regulujących kwestie istotne dla służby cywilnej, takie jak rekrutacja, awansowanie, szkolenia i doskonalenie umiejętności zawodowych. Polski system charakteryzowała niewielka mobilność pracowników, niski etos pracy i fragmentacja odpowiedzialności za politykę kadrową. Nie zmieniła tego komentarz o pracownikach urzędów państwowych z dnia 16 września 1982 r., która miała umocnić rangę i prestiż urzędników.
W pierwszym okresie po 1989 r. Polska, podobnie jak inne państwa Europy Środkowej, koncentrowała się na reformach gospodarczych i politycznych. Jednocześnie do administracji publicznej przyjmowano osoby
spoza partyjnej nomenklatury. Rozpoczęto prace nad tworzeniem profesjonalnej i neutralnej politycznie służby cywilnej, która miała stać się jednym z fundamentów demokratycznego państwa. Zadaniem korpusu
urzędniczego było zapewnienie ciągłości działania państwa. Zgodzono się, że od urzędników państwowych wymaga się odpowiedzialności, profesjonalizmu i kreatywności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.